Olifantenpaden blijven me fascineren. Het valt me nu pas op hoeveel van die doorsteekpaadjes er zijn. Op mijn dagelijkse fietsroute van Bennekom naar Wageningen passeer ik er enkele.
Vrijwel elke dag passeren een wat oudere heer (!) en ik elkaar op het zelfde tijdstip en plaats.
Dat wil zeggen we bewegen ons beiden in dezelfde richting: ik op de fiets en hij te voet van noord naar zuid over de Wildekamp op de grens tussen Bennekom en Wageningen. Deze route wordt ook door schoolkinderen veel gebruikt.
De Wildekamp is een eeuwenoude weg op de rand van het zand en het veen.
Een mens houdt van structuur, zo blijkt ook hier weer eens. We groeten elkaar steeds. Dat wil zeggen ik groet eerst en door mijn snelheid hoor ik zijn antwoord met zijn hoge stemgeluid altijd later. Hij loopt een stevig tempo; het hoofd iets naar de grond gebogen. Zijn kleding altijd aangepast aan het weer van die dag, rekening houdend met de verwachting.
De laatste tijd is er wat veranderd. Hij heeft zijn handen vol. Ik zie hem meestal van verre en hij bukt zo nu en dan in de berm.
Hij raapt zerfvuil op, met z'n blote handen. Meestal chipszakjes, lege water- of colaflesjes, en andere rommel. Hij komt soms handen te kort. De laatste tijd heeft hij voor zijn raapwerk zelfs een aparte plastic zak bij zich. Op de plaats waar we elkaar meestal passeren is ook een mooi voorbeeld van een olifantenpad: kruising Wildekamp en Droevendaalsesteeg bij het eeuwenoude drinkpoeltje voor het vee. Zelfs de berm van het olifantenpad wordt keurig gemaaid..... Steevast deponeert hij zijn verzameling in de blauwe afvalbak naast het bankje. Hij gunt zich geen tijd om even te rusten. Op weg naar nieuwe vondsten.
Het grappige is dat ik niet alleen op olifantenpaadjes ben gaan letten, maar ook op het zwerfvuil. Beide uitingen van afwijkend menselijk gedrag in onze geordende samenleving. Ik heb overigens mijn "earthcleaner-app" op de iphone nog niet nodig gehad; het voorbeeld van de passant opgevolgd, tja ....
Vrijwel elke dag passeren een wat oudere heer (!) en ik elkaar op het zelfde tijdstip en plaats.
De Wildekamp is een eeuwenoude weg op de rand van het zand en het veen.
Een mens houdt van structuur, zo blijkt ook hier weer eens. We groeten elkaar steeds. Dat wil zeggen ik groet eerst en door mijn snelheid hoor ik zijn antwoord met zijn hoge stemgeluid altijd later. Hij loopt een stevig tempo; het hoofd iets naar de grond gebogen. Zijn kleding altijd aangepast aan het weer van die dag, rekening houdend met de verwachting.
De laatste tijd is er wat veranderd. Hij heeft zijn handen vol. Ik zie hem meestal van verre en hij bukt zo nu en dan in de berm.
Hij raapt zerfvuil op, met z'n blote handen. Meestal chipszakjes, lege water- of colaflesjes, en andere rommel. Hij komt soms handen te kort. De laatste tijd heeft hij voor zijn raapwerk zelfs een aparte plastic zak bij zich. Op de plaats waar we elkaar meestal passeren is ook een mooi voorbeeld van een olifantenpad: kruising Wildekamp en Droevendaalsesteeg bij het eeuwenoude drinkpoeltje voor het vee. Zelfs de berm van het olifantenpad wordt keurig gemaaid..... Steevast deponeert hij zijn verzameling in de blauwe afvalbak naast het bankje. Hij gunt zich geen tijd om even te rusten. Op weg naar nieuwe vondsten.
Het grappige is dat ik niet alleen op olifantenpaadjes ben gaan letten, maar ook op het zwerfvuil. Beide uitingen van afwijkend menselijk gedrag in onze geordende samenleving. Ik heb overigens mijn "earthcleaner-app" op de iphone nog niet nodig gehad; het voorbeeld van de passant opgevolgd, tja ....
Reacties
Een reactie posten